ur. 1894 w Łodzi, zm. 1953 w Zakopanem, poeta, tłumacz.
Początkowo publikował utwory w czasopismach, gł. w Pro arte et studio, następnie wydał zbiory wierszy: Czyhanie na Boga (1918), Sokrates tańczący (1920), Siódma jesień (1922), Wierszy tom czwarty (1923), Słowa we krwi (1926), Rzecz czarnoleska (1929), Biblia cygańska (1933), Treść gorejąca (1936). Do utworów poetyckich Tuwima napisanych w latach międzywojennych należy m.in. zbiór tekstów satyrycznych Jarmark rymów (1934) i katastroficzno-groteskowy poemat polityczny Bal w operze (1936). Ponadto w 1938 Tuwim opublikował, wielokrotnie później wznawiane, zbiory wierszy dla dzieci, m.in. Lokomotywa, Rzepka, Ptasie radio, O panu Tralalińskim, Słoń Trąbalski i Zosia Samosia. Dzięki bogatej gamie środków poetyckich, słownemu dowcipowi, żartowi, sytuacjom groteskowym Tuwim stworzył (wspólnie z Brzechwą) nowy typ liryki dla dzieci.
Współpracował z pismem „Pola esperantisimo” (1911-1914), gdzie umieszczał przekłady na esperanto wierszy polskich. Jako poeta debiutował wierszem Prośba w „Kurierze Warszawskim” (1913). Utwór poeta podpisał inicjałami „St. M.”, inicjałami poznanej w 1912 swojej przyszłej żony Stanisławy Marchwiówny, którą poślubił 30 kwietnia 1919r. (z małżeństwa tego przyszła na świat córka – Ewa). Od 1915r. tłumaczył z języka rosyjskiego, a także współpracował z łódzkimi kabaretami Bi-Ba-Bo i Nowości oraz z teatrzykiem Urania. W 1916-1919 współpracował z warszawskim pismem studenckim „Pro arte et studio”.
W 1918 był współzałożycielem kabaretu literackiego Pikador, a następnie współtwórcą i czołowym przedstawicielem grupy poetyckiej Skamander, stałym współpracownikiem miesięcznika „Skamander” (1920-1928, 1935-1939) i tygodnika „Wiadomości Literackie” (od 1924). Prowadził ożywioną działalność jako autor tekstów i piosenek kabaretowych. Współpracował z pismami satyrycznymi „Cyrulik Warszawski” (1926-33) i „Szpilki” (1936-39), teksty satyryczne drukował też na łamach „Ilustrowanego Kuriera Codziennego” (1929-1933).
W latach 1925-1926 wydawał z Mieczysławem Grydzewskim i Antonim Bormanem magazyn ilustrowany „To-To”. Od 1927 współpracował z Polskim Radiem (od 1935 był kierownikiem artystycznym działu humoru). Od 1934 wchodził w skład redakcji miesięcznika „Szpargały”. Należał od 1919 do członków założycieli ZAiKS-u (zalegalizowanego w 1921), od 1932 był członkiem zarządu. Od 1920 członek ZZLP (Związek Zawodowy Literatów Polskich), należał także do PEN Clubu.W czasie II wojny światowej przebywał na emigracji – w Rumunii, Francji, Portugalii i Brazylii, skąd w 1942 przybył do Nowego Jorku. W latach 1939-41 współpracował z emigracyjnym tygodnikiem „Wiadomości Polskie”, jednak zerwał z nim współpracę na skutek różnicy poglądów na temat stosunku do ZSRR. W latach 1942-46 współpracował z wydawanym w Londynie miesięcznikiem „Nowa Polska” i z lewicową prasą amerykańskiej Polonii.
Od 1942 związany z lewicą zgrupowaną w sekcji polskiej Międzynarodowego Związku Robotniczego. Należał do Koła Pisarzy z Polski (w 1943 członek zarządu).W czerwcu 1946 wrócił do kraju i zamieszkał w Warszawie. Prowadził prace literackie, przekładowe i edytorskie. Publikował w „Kuźnicy” (1945-1946), „Odrodzeniu” (1945-1949), „Przekroju” (1945-1953), „Szpilkach” (1946-1953). W latach 1948-1949 był dyrektorem artystycznym, w 1951 kierownikiem literackim Teatru Nowego.
Źródło: BIS Nr 10 (316) z dnia 11.03.2009 r.