Od wczoraj tzn. 14 czerwca można oglądać w naszej bibliotece projekty lalek teatralnych Wacława Kondka ( 1917-1976) – malarza, grafika, scenografa, autora książek i reżysera. Pochodzą one ze zbiorów zbiorów Działu Widowisk Lalkowych Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi. Wystawę do projektów lalek wykorzystanych w bajkach „Konik Garbusek” i „Wyspa Białego Łabędzia” oraz jedną lalkę z muzealnego inwentarza pomocniczego, będzie można oglądać w Czytelni dla Dorosłych MBP do 29 lipca.
Wacław Kondek (1917 – 1976) – malarz, grafik, rzeźbiarz, scenograf teatru i filmu lalkowego, felietonista „Odgłosów” i „Dziennika Łódzkiego”. W latach 1935-1937 Studiował w Instytucie Sztuk Plastycznych w Krakowie .W latach 1947-1949 w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi . Dyplom pod kierunkiem Ludwika Tyrowicza, w pracowni grafiki, uzyskał w 1952 roku. Na scenie lalkowej zadebiutował w 1956 roku tworząc oprawę plastyczną do przedstawienia „Ptasie mleko” w TL „Arlekin” w Łodzi. Przez 20 lat działalności scenograficznej wykonał 50 opracowań plastycznych sztuk głównie w łódzkich teatrach lalkowych, ale także w Lublinie, Poznaniu, Toruniu, Warszawie, Krakowie, Wrocławiu. W poszukiwaniach formy plastycznej lalki przechodził od tradycyjnie stosowanej kukiełki do lalek figurowych w formie rzeźb z ograniczonymi możliwościami ruchowymi, działającymi malarską kolorystyką i specyficzną formą. Styl figurowy po raz pierwszy zastosował w 1960 roku, projektując trójwymiarowe figurki, wzorowane na śląskiej porcelanie, stanowiące zamkniętą od spodu bryłę, do spektaklu „Srebrna przygoda” , także w TL „Arlekin”. Najpiękniejszą i najbardziej dojrzałą formę Kondka przybrały lalki z przedstawień „Wyspa Białego Łabędzia” ( „Pinokio” 1973) i w „Konik Garbuskek” („Arlekin” 1975). W „Wyspie Białego Łabędzia” dekoracje o skontrastowanych barwach uzupełnił lalkami o ludowym rodowodzie, ozdobionymi charakterystycznymi motywami kwiatowymi.
Do „Konika Garbuska” zaproponował również lalki ludowe, tym razem wzorując się na formie zabawek dla dzieci. Barwne figurki, w niezwykłych delikatnych kolorach, grały na tle dekoracji wykonanych z brzozowych gałęzi i grubych lnianych tkanin.
Miarą kunsztu scenograficznego Wacława Kondka w tej dziedzinie był przyznany w 1979 roku Złoty Medal na praskim Quadriennane Scenografii za ekspozycje lalkową, gdzie lalki artysty były wystawiane wraz z pracami ośmiu innych polskich scenografów lalkowych.
Bliską teatrowi lalkowemu była jego twórczość filmowa. Te dwie dziedziny wiązała forma lalek, bowiem w najlepszych filmach: „Ondraszek” (Studio Małych Form Filmowych Se-Ma- For w Łodzi, 1959, Wyróżnienie na Festiwalu Filmowym w Oberhausen, Niemcy 1960), „Gore” (Studio Miniatur Filmowych w Warszawie, 1966) i „Larghetto” ( Studio Małych Form Filmowych w Warszawie 1967, Dyplom a III Międzynarodowym Festiwalu Filmów Fabularnych, Dokumentalnych i Eksperymentalnych w Cordobie, Hiszpania 1968) grały rzeźby gliniane, które na tle ruchomej, dynamicznej scenografii w „Ondraszku” i „Gore”i przy pomocy wędrującej kamery, przedstawiały dramat ludzi postawionych w sytuacjach granicznych.
W pogodniejszym
„Larghettcie” pokazał polskie teatrum ludowe w rytmie i czasie muzyki Fryderyka Chopina.
Prace plastyczne Wacława Kondka znajdują się w państwowych i prywatnych kolekcjach sztuki w Polsce i Europie a duża część prac scenograficznych – w zbiorach Działu Widowisk Lakowych w Muzeum Archeologicznym i Etnograficznym w Łodzi.
